برای سید حسین حسینی که حالا تاریخ نوشته؛ کارت حرف نداشت پسر!

این حرف­‌ها تشویق به امر مذموم و توجیه بی‌­اخلاقی و بداخلاقی نیست. اینجاها تقلبی نشده و قرار نیست ناجوانمردانه نتیجه ­ای برگردد و حقی ناحق شود. این ها جر زدن‌های کوچک وسط بازی‌­اند تا همه چیز از دست نرود. اگرنه، خیلی‌­ها هم بوده‌­اند که به خاطر حوادثی سیاه و خاکستری در خاطره‌ها مانده‌­اند. مشتی که برومند به صورت پایان رأفت کوبید و حرکتی که زندگی شیث و نصرتی را به قبل و بعد از خود تقسیم کرد. اینطوری هم می­‌شود در یادها ماند. می­‌شود صحنه‌­های بدیع و خاطره­‌انگیز خلق کرد. اما کسی که اینها را تأیید نمی‌­کند. فقط تقبیح.

حالا کسی هم دقیقه به دقیقه بازی­‌های بهرام مؤدت را در خاطر ندارد. پس آن چهار پنج دقیقه بازیگوشی حسین حسینی را شماتت نمی­‌کنیم. بالاخره همه فوتبال برای همین رکوردها و قهرمانی‌هاست. برای همین اعداد خاص و لحظه­‌های ویژه که آویزان می­‌شوند به دیوارهای سرسرای تاریخ.

۸۷۳ دقیقه گل نخوردن شوخی نیست. رویایی است. نه صحبت کردن از تیر دروازه و شانس چیزی از ارزش‌­اش کم می­‌کند نه گفتن از بی­‌دقتی مهاجمان حریف. به پاس همین افتخار، باشگاهش اگر باشگاه بود، میهمانی می­‌گرفت و کمی با آن پز می­‌داد. در سایت باشگاه به حسینی تبریک می­‌گفتند و به او لقبی می­‌دادند و به تالار حماسه­‌سازان استقلال راه می‌­یافت. هر سال ۲۲ دی ماه، کار عظیم‌­اش را به هواداران یادآوری م‌ی­کردند و عکس سوپرسایز او را بر دیوارهای باشگاه م‌ی­زدند تا به بعدی‌ها و قبلی‌­ها خاطرنشان کنند قدرش را می‌­دانند. که کار بزرگش چه ارزشی دارد و باشگاه از قهرمانانش چه می­‌خواهد. تا همه یادشان باشد اگر بزرگی کنند چه جایگاهی خواهند داشت. اگر عرق بریزند و برای تیم جان بدهند.

تازه همه اینها مال وقتی است که فرض کنیم او کمی هم شیطنت کرده. اما از کجا معلوم؟ کی می‌­تواند متهم‌­اش کند؟ چه بسا همه آن درد کشیدن روی زمین واقعی بوده. چه بسا حتی شوی کوچکی هم در کار نبوده. او امروز برنده بازی است و این را باید بهش تبریک گفت.  روز بزرگش را تلخ نکنیم.

اخبار استقلال