به گزارش استقلال نیوز، دیشب خرمشهر خط بطلانی کشید بر خیال خام پرویز و دوستان.
در روزگاری که مربیگری در فوتبال دارای سبک های متنوع و مطابق با علم روز در حال پیشرفت است و دانش فنی و روانشناسی حرف اول را در این عرصه می زند، متاسفانه مدیران تحمیلی غیرفوتبالی با طرز تفکر و ایدئولوژی اشتباه خود به عقب ماندگی فوتبال ما دامن می زنند.
به شخصه به عنوان یک هوادار کوچک استقلال بزرگ، ابتدای فصل وقتی خبر اخراج امیر قلعه نوعی و انتخاب پرویز مظلومی به جای او در راس کادر فنی تیم محبوبم را شنیدم، اولین چیزی که به ذهنم رسید ضرب المثل معروف "از چاله در آمدن و به چاه افتادن" بود!
پرویز مظلومی با شعار آشتی هواداران با ورزشگاه و کسب سهمیه آسیایی برای استقلال بزرگ خود را وارد چالش خطرناکی کرد. شاید مدیران غیرفوتبالی استقلال این برگشت به عقب را تنها به دلیل سابقه مظلومی در برنده شدن 4 دربی پیاپی و سو استفاده از این نماد مقدس برای سرپوش گذاشتن روی زخم های عمیقی که از خودی و بیگانه بر پیکره استقلال بزرگ نقش بسته بود، انجام دادند؛ غافل از اینکه عواقب این انتخاب چه خواهد بود.
همه چیز خوب پیش می رفت.. استقلال در کورس قهرمانی بود ولی زیبا بازی نمی کرد. برنامه و تاکتیکی برای گل زدن نداشت و هواداران ناراضی بودند از بازی های نچندان دلچسب. تنها نام بزرگ استقلال، همراهی هواداران و خلاقیت فردی بازیکنان عامل بسیاری از نتایج مطلوب بود.
در نیم فصل دوم باز هم افت شدید تیم های تحت هدایت مظلومی آغاز شد. مصدومیت روزبه چشمی یکی از ارکان اصلی موفقیت استقلال، بازی های بی برنامه و سردرگم و از دست دادن امتیارهای پیاپی و حیاتی در نهایت فاصله امتیازی رقبا با استقلال را کم و کمتر کرد. برای من به عنوان یک هوادار، عدم اعتماد به نفس پرویز مظلومی و القای آن به تیم همیشه دردآور بود. چطور تیمی که در صدر جدول قرار دارد تنها هدفش کسب سهمیه آسیایی ست؟؟ (حال می دانیم که تنها نیم سهمیه آسیایی را در دست داریم و باید در پلی آف آسیا حاضر شویم).
با پایان گرفتن فصل و نزول تیم صدرنشین استقلال به رده سوم جدول با کسب 22 امتیاز از 45 امتیاز ممکن در نیم فصل دوم تنها نقطه اتکا دوستان(شما بخوانید کادر فنی نالایق و افراد غیر استقلالی هیأت مدیره) فینال جام حذفی بود.
دیشب و در خرمشهر، در ورزشگاهی یکدست آبی، تیم دست پا بسته و خسته ی اصفهانی در ضربات پنالتی جام قهرمانی را از استقلال بزرگ ربود و تنها دلیل این شکست را می توان اندیشه های سنتی آقای مربی دانست که به نوبه خود تحلیل مفصلی دارد.
استقلال ما نیازمند روحی تازه است.. نیازمند اندیشه ای تازه و جوان.. تفکری خالی از ترس و ملاحظه های شخصی و مدیران از جنس آبی استقلالی. استقلال بزرگ، بزرگان بسیاری دارد که می توانند ناجی استقلال باشند.
آبروی فوتبال ایران در آسیا این روزها بیش از گذشته نیارمند شجاعت مربیان باهوش با دانش و نترسی همچون علیرضا منصوریان ها و مهدی پاشازاده هاست. همان ها که نامشان دل هواداران رقیب را می لرزاند.
از نظر منه هوادار پرویز مظلومی چه با جام و چه بی جام باید می رفت..
و چه خوب تر می شد که با قهرمانی و خاطره ای خوش با استقلال بزرگ و هواداران میلیونی اش برای همیشه (تأکید می کنم برای همیشه) خداحافظی می کرد..
حیف که عصر پرویز اینگونه پایان گرفت..
بدون جام و شاید با کمرنگ شدن غم شکست برای هواداران با خوشحالی رفتن او..
