این روزها حال و روز استقلال همانند تیم بزرگ کشور اسپانیا هستش اختلافش با تیم های دوم و سوم خیلی زود کم شد
به گزارش استقلال نیوز ظاهرا همه چیز از از دربی جمعه آغاز شد. از همان آدینه بارانی. از همان 90 دقیقه کابوس وار و از همان نتیجه باورنکردنی روی تابلوی اسکوربورد. پرسپولیس 4- استقلال 2.
از همان روزهایی بود که اشک ها و لبخندها به وضوح دیده می شد. پرسپولیسسی ها سرخوش از صدرنشینی بودند و مستانه می رقصیدند و هنوز، محسن ترکی دست به سوت نبرده بود که جوک و کری خوانی هایشان فضای مجازی را در نوردیده بود. چند متر آنطرف تر آبی های شوک زده بودند. عده ای سریعا ورزشگاه را ترک کرده بودند، عده ای شعار می دادند و عده ای فقط نگاه می کردند و آرام، اشک می ریختند. آن ها باخته بودند. بد هم باخته بودند اما نه در پایان بازی. نه پس از 45 دقیقه نخست و نه بعد از گل زودهنگام طارمی. آنها مدتها قبل باخته بودند.
تیم پرویز مظلومی وقتی باخت که با وجود صدرنشینی حمایت هوادارانش را پشت خود نمی دید.هوادارانی که بلیط هزار تومانی هم فقط یک هفته توانست آنها را درست و درمان به ورزشگاه بکشاند که آن معلوم شد از صدقه سر فرهاد مجیدی بود. هوادارانی که نبودند در روزهایی که باید می بودند. انتقاد سفت و سخت می کردند زمانی که نبایدمی کردند و شعاراعتراضی سر می دادند درست زمانی که نباید سر می دادند.
اصلا قصد نداریم پرویز مظلومی و تیمش را تبرئه کنیم. نه در آن جایگاه هستیم و نه چنین تمایلی داریم چرا که ایراد به این تیم وارد بوده و هست. از آرایش ابتدایی بحث برانگیز تا پوشش ندادن نقاط ضعف تا فرصت سوزی های فراوان تا تعویض باورنکردنی خسرو حیدری تا باخت مسلم در شطرنج تاکتیکی به برانکو ایوانکوویچ تا نداشتن پلن بی و ...
اما این بار انگشت اصلی اتهام به سمت بیرون از زمین سبز است. به سمت هوادارانی است که هوادار نیستند. که اگر بودند در هنگام صدرنشینی با شعارها و فشارهایشان تیشه به ریشه آرامش تیمشان نمی زدند. نمی خواهیم از هواداران تیم رقیب برایشان مثال بزنیم که در روزهای قعرنشینی هم تیم خود را تنها نگذاشتند. به خارج از ایران می رویم. به قلب دنیای توپ گرد. به جایی که فوتبال واقعی را بازی می کنند. به ایالت کاتالونیا. به بارسلونا. به نیوکمپ. به جایی که دست بر قضا، بزرگترین تیم جهان در دهه اخیر به روزگاری شبیه به آبی های پایتخت خودمان دچار شده است.
ماجرای آبی اناری ها از باخت به سوسیه داد شروع شد. با شکست خانگی در ال کلاسیکو ادامه پیدا کرد و با باخت در برابر یک تیم مادریدی دیگر، یعنی اتلتیکو در لیگ قهرمانان که منجر به حذفشان شد؛ رو به پایان رفت و البته باخت خانگی به والنسیا هم ضمیمه این ناکامی ها شد.
اما. اما اصل ماجرا همین جاست. بعد از این شکست ها. تفاوت، خارج از سطح فنی دو تیم، در نگاه هواداران هم هست. بدون شک باخت در ال کلاسیکو به مراتب سنگین تر از باخت در دربی ایران است؛ چرا که رقابت بارسا و رئال، جنگ دو دو تفکر و دو دنیای متفاوت و دشمن است نه یک کری خوانی دوستانه و تقریبا معمولی. پس قاعدتا باید بارسایی ها از باخت مقابل رئال نه چندان قدرتمند(در حال حاضر) به شدت عصبانی باشند و علیه تیمشان و انریکه شعار دهند اما این کار را نمی کنند. پایان بازی برای تیمشان کف می زنند. این بازی هیچ. باخت و حذف چند روز بعد مقابل دیگر تیم متعلق به شهر دشمن چه؟ دیگر چرا تیم خود را تشویق کردند؟ البته هنوز ماجرا تمام نشده است. باخت به والنسیای نگون و رده چهاردهمی دیگر هر طرفداری را به ستوه می آورد اما وقتی پیکه در دقیقه 90 تک به تک خراب می کند توسط 88 هزار نفر تشویق می شود دیگر تصورش سخت و غیر قابل هضم می شود. نه. گویا یک چیز در این میان طبیعی نیست.
بله. بله آقای هوادار. شما هم مقصرید. شما هم هوای تیمت را نداری؟ امروز بحث استقلال است و فردا تیمی دیگر. به راستی چرا هواداران ما یار دوازدهم رقبا هستند تا تیم خودی؟ چرا دیگر خبری از پرشورها نیست؟چرا سپاهانی ها 5 قهرمانی خود را فراموش کرده اند؟چرا استقلال خوزستان فوق العاده ویسی آنطور که باید طرفدار ندارد؟ چرا؟
آقای هوادار! تیم به اصطلاح مورد علاقه ات الان با صدر سه امتیاز فاصله دارد. در فینال جام حذفی است. آن مربی که علیهش فریاد می زنی؛ روزی مسبب اصلی ساخته شدن همین نمادی بود که الان از دست رفته است. پس هوادار باش و هواداری را از سکوهای نیوکمپ یاد بگیر.
کاپ
