غم قفس به كنار، آنچه عقاب را پير مي كند پرواز زاغ های بي سرو پاست / تولدت مبارک ناصر خان..

امروز زاد روز اسطوره باشگاه استقلال شادروان ناصر حجازی است، هر چند او در بین ما نیست اما یادش همیشه با ما خواهد بود.

 به گزارش استقلال نیوز، امروز 23 آذر ماه است.. زادروز اسطوره بی بدیل آبی پوشان پایتخت.. عقابی که تا همیشه در آسمان آبی استقلال خواهد ماند.

مردي كه هيچ وقت نَمُرد!

مي خواهم از ناصرخان حجازي بگويم! دروغ بزرگي است اگر بگويم همه خاطراتي كه از او به ياد دارم شيرين و خوب است اما بي غرض مي توان او را دلچسب ترين استقلالي تاريخ ناميد.
بايد اعتراف كنم اولين باري كه دلم براي آبي هاي پايتخت لرزيد و متوجه شدم خاري توي قلبم فرو رفته كه دارد جا باز مي كند و ريشه مي دواند، ناصرخان حجازي در منتها اليه نيمكت استقلال نشسته بود.

خوش اخلاق و خوش صحبت نبود اما جذابيت بي انتهايي داشت، چيزي كه مي توانست ما را ساعت ها جلوي دكه روزنامه فروشي ميخكوب كند تا كيهان ورزشي برسد و عكس ناصرخان را جدا كنيم و بكوبيم به سينه ي اتاق! بعد زُل بزنيم به چشم هايش و رنج سي ساله فوتبال را خط به خط از چشمانش بخوانيم، رنج رفتن تا دم در باشگاه منچستر و برگشتن، رنج كنار گذاشتن از تيم ملي در ٢٩ سالگي، رنج ياددان فوتبال به بي استعدادهاي بنگلادشي و تبديل كردن يك جمع يازده نفره به تيم محمدان!!

حجازي مثل هيچ كدام ما نبود، از بنيان فرق داشت، مي شد نزديكش شد مي شد ادايش را درآورد اما نمي شد او بود! همه ي تلاش ها براي مقايسه ي ديگران با او بي ثمر بود. ناصر خان فقط مثل خودش بود و وقتي در روز ثبت نام انتخابات رياست جمهوري انگشتش را توي جوهر فرو كرد مطمئن مان كرد كه او ذاتاََ با ما متفاوت است!

در تمام اين سالها هم هركه سرش را نزديك لاله گوش ناصر خان كرد و تويش خواند كه با مجيزگويي مديران مي شود پست و مقام و تيم گرفت، فقط يك جواب شنيد:"من اهلش نيستم!"

بله او اهلش نبود، مثل خيلي از ما نبود كه هر روز نام و نشان يك مدير را بگيرد زير بغل و راه بيفتد توي شهر و بعد از مدتي سرمربيگري يك تيم را هديه بگيرد و خلاص!

نه اهلش نبود، او دو پا داشت كه در لحظه ي آخر فقط روي آنها ايستاد. نه شانه هاي كسي را نردبام كرد نه دست ياري به دستِ هيچ تازه به دوران رسيده اي دراز كرد! همين گوشت تلخي هايش او را محبوب قلب همه كرده بود و وقتي اَجل پشت در خانه اش نشست ناصرخان جوري زندگي را سه طلاقه كرده بود كه بازهم با سيگارتعارفش مي زد كه بيايد داخل، انگار ماموريتش تمام شده باشد و بداند كه وقتِ رفتن است، هيچ تلاشي براي ماندن در بين ما نكرد. او مي خواست به دنياي ديگري برود انگار، گويي فهميده بود از اول هم اشتباهي بوده، از اول هم نبايد بين ما نان به نرخ روزخورها مي آمده.

خوش رفتي اسطوره ولي بدان از يادمان نمي روي!

رضا فراهاني