وضعیت اسفناک رفاهی تیم های پایه باشگاه استقلال، این سوال را برایمان مطرح می کند که آیا مدیران فرمایشی و تحمیلی، برنامه و طرحی برای حضور در راس مدیریت این باشگاه بزرگ دارند؟
به گزارش استقلال نیوز، مستندی بود درباره آکادمی اتلتیکو مادرید و احوال بازیکنان جوانش. آنها تمرین می‌کردند و شب ها در خوابگاه هم با هم بودند. نگرانی‌شان این بود که آینده‌شان چه خواهد شد؟ باشگاه حاضر می‌شود با آنها قرارداد حرفه‌ای امضا کند یا رویای‌شان برای ورود به فوتبال حرفه‌ای به هم می‌خورد و باید بخت‌شان را در تیمی کوچکتر یا رده پایین‌تر امتحان کنند. اتاق‌های خوابگاه ساده اما مرتب بود. شب‌ها می‌توانستند درس بخوانند یا برای تفریح پلی‌استیشن بازی کنند.
یکی از این شب‌ها میهمان ناخوانده‌ای آمد تا با آنها صحبت کند و کمی روحیه بدهد. یکی که وضعیت آنها را خوب می‌شناخت، چون خودش از همین خوابگاه گذشته بود تا به بالاترین سطح، یعنی تیم اصلی اتلتیکو و تیم ملی اسپانیا برسد. کوکه برای آنها تعریف کرد که خودش هم این تردیدها را تجربه کرده، ماه‌ها و سال‌ها انتظار کشیده تا فرصت بازی در تیم اصلی را پیدا کند و بتواند خودش را نشان بدهد، ولی سرانجام روز موعود رسید و توانست به آرزویش برسد. همین جملات قوت قلبی برای بازیکنان نوجوانان بود که دلسرد نشوند و تمرینات و سختی‌ها را تحمل کنند، آنها که دغدغه دیگری نداشتند و تمام امکانات زندگی برای‌شان مهیا بود.
مصاحبه سید حسین حسینی که از وضعیت اسفبار زندگی‌اش در اردوگاه استقلال گفت مقایسه امکانات بازیکنان جوان در فوتبال اروپا و ایران را اجتناب‌ناپذیر می‌کند.
اگر اتلتیکو یا هر باشگاه معمولی اروپایی برای بازیکن آکادمی‌اش امکانات مناسبی در خوابگاه فراهم می‌کند و حتی حواسش هست که مبادا روحیه این بازیکنان افت کند، آنچه استقلال به‌عنوان خوابگاه در اختیار بازیکن تیم اصلی‌اش قرار داده، فقط یک کانتینر است بدون امکانات اولیه. چهار دیوار و یک سقف که در تابستان و زمستان به دمای محیط در می‌آید. با یک وعده غذا برای بازیکنی که باید تغذیه‌اش مرتب باشد.
اگر در اتلتیکو کوکه به بازیکنان آکادمی سر می‌زند تا روحیه‌شان را نبازند و مردد نشوند، در استقلال مجتبی جباری مجبور بوده بخاری برقی بخرد تا دروازه‌بان تیم شب‌ها از سرما نلرزد. باشگاه استقلال حتی نیازهای اولیه بازیکنش را تامین نکرده، چه رسد به اینکه به فکر روحیه آنها باشد یا تفریحی در خوابگاه مهیا شود تا حوصله‌‌شان سر نرود.
آنچه حسینی در برنامه نود از وضعیتش گفت این سوال را به‌وجود می‌آورد که اصولا مدیران باشگاه استقلال در همه این سال‌ها بر چه اساسی انتخاب شده‌اند؟
آیا برای رسیدن به مدیریت باشگاه برنامه‌ای ارائه داده‌اند و اگر جواب مثبت است در این برنامه سرفصلی برای تیم‌های پایه و آکادمی وجود داشته؟
مقایسه باشگاه‌های اروپایی و ایرانی به خاطر شرایط متفاوت‌شان در همه جنبه‌ها منطقی نیست. مثلا نمی‌توان از باشگاه‌های لیگ برتری ایران انتظار داشت که مثل آرسنال یا اتلتیکو مادرید بتوانند ورزشگاه جدیدی بسازند، ولی تدارک خوابگاهی که ساخت و تجهیزش ممکن است معادل رقم قرارداد سالانه دو بازیکن باشد و می‌تواند سال‌ها استفاده شود، توقع بالایی از باشگاهی مثل استقلال نیست.
از باشگاهی که پسوند فرهنگی دارد، حداقل انتظار می‌رود که به وضعیت زندگی بازیکنان هم فکر کند و تمرکزش فقط روی بمب‌های نقل و انتقالات و برد و باخت مسابقات نباشد.
از وجه انسانی و اخلاقی ماجرا هم که بگذریم، ساخت یک خوابگاه و رسیدگی به بازیکنان جوان یک سرمایه‌گذاری بلندمدت است و کافی است هر سال یکی از این بازیکنان به تیم اصلی اضافه شود تا هزینه آنها را جبران کند.
تصور کنید اگر حسینی در شرایط سخت اردوگاه تسلیم می‌شد، استقلال مجبور بود دروازه‌بان جدیدی را با رقمی بالا بگیرد و البته تضمینی نبود که بتواند عملکرد او را تکرار کند. بخشی از موفقیت پروژه شفر سهم حسینی است؛ جوانی که از بی‌توجهی‌ها ناامید نشده تا امروز مدیران بتوانند سرشان را بالا بگیرند.
حسینی این روزها نیازی به زندگی در اردوگاه استقلال ندارد، ولی باشگاه استقلال بعد از دیدن این مصاحبه هرچه زودتر باید به فکر تاسیس یک خوابگاه برای جوانان بعدی باشد.
آرمن ساروخانیان
روزنامه ایران ورزشی
لطفا از نوشتن نظرات خود به صورت حروف لاتین (فینگلیش) خودداری نمایید.
با توجه به آن که امکان موافقت یا مخالفت با محتوای نظرات وجود دارد، معمولا نظراتی که محتوای مشابه دارند، انتشار نمی یابند.