ششم بهمن امسال دومین سالی است که جشن تولد پدر استقلال در نبود او برگزار می شود، مردی که جای خالی اش بیشتر از هر زمانی احساس می شد.
به گزارش استقلال نیوز، برای منصور پورحیدری که القاب بی‌مایه در فوتبال نداشت، بیاییم هیچ صفتی نسازیم. او غرقه در هیچ مدحی نبود، بگذاریم همچنان نباشد.
پورحیدری وفادار بود و وفاداری‌اش را هیچ‌گاه نمایش نداد، منش بزرگوارانه‌ای داشت اما هرگز جلوه اغراق‌آمیز از اخلاق و منش خود نشان نداد. من ندیدم از موفقیت‌های بی‌تکرارش حرف بزند و غلو کند. ندیدم از پایمردی‌اش در حفظ باشگاه بعد از انقلاب برای خود اعتباری بخواهد. اعتبارش را از رفتار نجیبانه‌اش به دست آورده بود. احترام برانگیز بود، چون احترام برانگیز بود.
آنها که به هزار عنوان رسیدند، جلف و سفیه بودن‌شان در هر شعار و تیتر و در وراجی‌شان پیداست. پورحیدری اما وقتی به این چیزها نمی‌گذاشت، اعتباری برای این اداها قائل نبود. چه بد که فرصت این بحث با منصور پورحیدری از کف رفت، اینکه او چگونه این همه سال با مدیرانی که در باشگاه استقلال آجر روی آجر نگذاشتند و باشگاه را عاریه اداره کردند، سر سازگاری داشت؟ دوست دارم پاسخ این باشد که ایستاده و وانداده تا همه چیز را به آنها وانگذارد.
منصور پورحیدری از مردان دیرپای فوتبال ایران بود، پیر و مرد کارش بود. عجب که هرگز به سنتی بودن و کهنگی اندیشه‌اش محکوم نشد، بی‌آنکه ادای روزآمد بودن درآورد. پورحیدری که همیشه نفوذ و قدرت درجه اولی در فوتبال ایران داشت، هرگز درباره‌اش حس نکردیم به معنای منفی‌اش صاحب نفوذ است و کیابیایی برای خود راه انداخته است. هرگز ردپایی از او در بند و بست و ساخت و پاخت نبود و اتهامی و وصله‌ای به او نچسبید.
خوشا به آنها که تعلق‌خاطرشان به استقلال وامدار کنش‌ها و سیاق رفتار منصور پورحیدری است. خوشا به آنها که با پورحیدری استقلالی شدند و در او شأن و احساس و مسلکی را دیدند که در تیم‌شان می‌خواستند. منصور پورحیدری را با آرامش همیشگی‌اش و با خوی نجیبانه‌اش فراموش نخواهیم کرد. او بود که وفادار ماند و با حرفه‌اش زندگی کرد. پای عهد جوانی‌اش با استقلال ماند و در موفقیت‌ها نقش پررنگی ایفا کرد.
اما مهم‌ترین نقش پورحیدری در استقلال، فارغ از جام‌ها و پیروزی‌ها، آن شخصیت وارسته‌اش بود. پورحیدری بی‌نیاز به بازی بزرگداشت با بارسلونا و بی‌نیاز به هر وعده و هر عنوان و آوازه‌‌ای، از دنیا رفت. آنچه از او به جا ماند، خاطرات باشکوه و وارستگی و فرهی است. از اینکه با او سالهای سال فوتبال را تجربه کردیم، از اینکه هر رفتار و سخنش وقار داشت، از اینکه وفادار بود، از او ممنونیم. منصور پورحیدری هرگز به اندازه بزرگی‌اش ارج گذاشته نشد. ارج گذاشتن‌های امروز را به این هوا انجام دهیم که یادمان باشد وارستگی و وفاداری چه نقش‌ها به کار ما می‌زند، چه اثرها در زمانه می‌گذارد.
فرشاد کاس نژاد روزنامه ایران ورزشی
لطفا از نوشتن نظرات خود به صورت حروف لاتین (فینگلیش) خودداری نمایید.
با توجه به آن که امکان موافقت یا مخالفت با محتوای نظرات وجود دارد، معمولا نظراتی که محتوای مشابه دارند، انتشار نمی یابند.